Nie sądziliśmy, że dożyje ranka.
Jego poziom tlenu był tragiczny, a ataki kaszlu coraz gorsze. Pielęgniarki prosiły, żeby w jego pokoju panowała cisza i spokój, ale on wciąż mamrotał jedno słowo, raz za razem:
„Burek… Burek…”
Na początku myśleliśmy, że to może syn. Albo kolega z wojska. Ale kiedy nachyliłam się i delikatnie zapytałam, kim jest Burek, jego spierzchnięte usta wyszeptały: „Mój dobry chłopak. Tęsknię za moim dobrym chłopakiem.”
Wtedy zrozumiałam. Zadzwoniłam do jego córki, która właśnie przekraczała granice województw, i spytałam, czy Burek to pies.
Odpowiedziała ze łzami w głosie.
„Złoty retriever. Trzynaście lat. Musieliśmy zostawić go u brata, gdy tata trafił do szpitala.”
Po kilku telefonach i zdziwionych minach pielęgniarka oddziałowa załatwiła sprawę. I kilka godzin później, wśród piszczących monitorów i ostrego neonowego światła, na poduszeczkowanych łapach wkroczył Burek.
W momencie, gdy pies go zobaczył, cały świat przestał istnieć.
A gdy Burek wskoczył na jego kolana, merdając ogonem, głowę delikatnie oparł na jego klatce piersiowej…
To wtedy staruszek po raz pierwszy od dawna otworzył oczy.
Ale to, co powiedział potem—
„Burek, znalazłeś ją?”
Wszyscy w pokoju wymienili się zdezorientowanymi spojrzeniami. Córka mrugnęła do mnie i szepnęła: „Kogo ma na myśli?”
Burek oczywiście nie odpowiedział, tylko polizał pomarszczoną dłoń mężczyzny i przytulił się mocniej. Ale staruszek—nazywał się Władysław—nagle ożył. Oddech mu się uspokoił. Palce zanurzyły się w psim futrze.
„Znalazł ją raz,” wyszeptał Władysław. „Na śniegu. Gdy nikt inny mi nie wierzył.”
Pomyśleliśmy, że to przez leki. Może majaczenie po morfinie. Ale wiedziałam, że jest w tym jakaś historia. I coś w jego głosie—tak czułym, tak smutnym—sprawiło, że chciałam ją poznać.
Nie musiałam długo czekać.
Przez następne dni Władysław się stabilizował. Nie wrócił do pełni sił, ale przynajmniej jadł parę łyżek zupy i od czasu do czasu prowadził rozmowy. A Burek ani na krok go nie opuszczał. Wylegiwał się przy łóżku, bacznie obserwował pielęgniarki i strzygał uszami, gdy tylko Władysław coś mówił.
Trzeciego dnia skinął na mnie.
„Masz chwilę, pielęgniarko?” Usiadłam bliżej.
„Wierzysz, że pies może uratować ci życie?” zapytał.
Uśmiechnęłam się. „Chyba patrzę właśnie na dowód.”
Władysław uśmiechnął się słabo. „Burek nie uratował mnie. On uratował ją.”
Przechyliłam głowę. „Ją… żonę?”
Pokręcił głową. „Sąsiadkę. Elżbietę. To było lata temu. Dwanaście, może? Zaginęła. Wszyscy myśleli, że uciekła. Ale ja wiedziałem, że to nieprawda.”
Oczy mi się rozszerzyły. Zaginięcie?
„Miała szesnaście lat,” kontynuował. „Trudna. Ale dobra dusza. Czasem przychodziła wyprowadzać Burka, gdy reumatyzm mnie rozkładał. Siedzieliśmy na ganku i gadali. Nazywała mnie ‘Pan W.’ Mówiła, że przypominam jej dziadka.”
„I nagle zniknęła?” spytałam łagodnie.
Kiwnął głową. „Policja uznała, że uciekła z jakimś chłopakiem. Jej mama się nie sprzeciwiała. Mówiła, że od zawsze była nieokiełznana. Ale ja… czułem, że coś jest nie tak.”
Przerwał, by zakasłać, a Burek podniósł łeb, wyczuwając zmianę w jego oddechu.
„Codziennie rano chodziłem z Burkiem. Przeszukiwaliśmy skraje miasta, las, nawet opuszczony kamieniołom. Ludzie myśleli, że zwariowałem.”
Słuchałam uważnie. Mówił teraz szeptem, jakby bał się, że słowa rozpadną się w powietrzu.
„Aż pewnego ranka Burek stanął jak wryty. Nie ruszał się z miejsca. Zaszczekał raz, drugi. Spojrzałem w dół i zobaczyłem—jej szalik. Zaplątany w jeżynach.”
Wziął drżący oddech. „Znaleźliśmy ją w rowie. Zmarzniętą. Drżącą. Ale żywą.”
Ścisnęło mnie w piersi. „Co się stało?”
„Porwał ją ojczym,” powiedział. „Latami ją krzywdził. Tamtej nocy próbowała uciec. Dogonił ją w lesie, uderzył. Zostawił, by zamarzła. Ale Burek… to on ją znalazł.”
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Siedziałam, wchłaniając każde słowo.
„Została u mnie jakiś czas,” dodał Władysław. „Aż urząd znalazł dla niej lepsze miejsce. Pisaliśmy przez lata. Potem życie się skomplikowało. Wyprowadziła się. Zachorowałem. Ale Burek… wciąż jej szuka. Na każdym spacerze, przy każdej obcej osobie… jakby myślał, że może to ona. Może wróci.”
PokiwPięć lat później, gdy Burek odszedł spokojnie na swoim ulubionym kocu w ogrodzie, mała wnuczka Eleny zasadziła nad jego grobem złociste róże, a cała rodzina co wieczór opowiadała historię o psie, który nie tylko odnalazł zagubioną dziewczynkę, ale także na zawsze odmienił losy wszystkich, którzy uwierzyli w moc bezinteresownej dobroci.