Był zaczerwieniony i płakał na przednim siedzeniu białej toyoty, uderzając piąstkami w szybę. Okna zamknięte. Żadnego dorosłego w pobliżu.
Na zewnątrz było prawie 30 stopni. Rzuciłam zakupy tam, gdzie stałam, i podbiegłam do samochodu. Drzwi zamknięte. Chłopiec mnie zobaczył i zaczął wrzeszczeć jeszcze głośniej.
Zadzwoniłam na 112, trzęsącymi się rękami. „Dziecko zamknięte w samochodzie. Wygląda na pięć lat – biała koszulka, brązowe włosy, może ma udar—”
Dyspozytorka przerwała mi. „Jaka marka i model?”
Powiedziałam.
Cisza.
Potem: „To zgłoszenie było kwadrans temu. Dziecko jest bezpieczne i z matką.”
Mrugnęłam, patrząc na chłopca, który wciąż tłukł pięściami w szybę.
„Nie, on jest teraz w aucie. Właśnie na niego patrzę.”
Linia znów zamilkła. W końcu dyspozytorka powiedziała wolniej: „Proszę się oddalić od pojazdu. I nie podchodzić. Patrol już jedzie.”
Cofnęłam się. Spojrzałam jeszcze raz. Ten sam samochód. Te same rejestracje. Ta sama biała koszulka.
Chłopiec przestał krzyczeć.
Przycisnął twarz do szyby. Wpatrywał się we mnie.
Potem uniósł coś w dłoni.
Telefon. Skierowany w moją stronę.
Moje zdjęcie. Zrobione dziesięć minut temu. Na tym parkingu.
Nie wiem, czy to przez upał czy przez tę chwilę, ale poczułam zawrót głowy. Opuściłam telefon, wciąż połączony z 112, i zrobiłam chwiejny krok do tyłu. „Trzyma telefon” – wyszeptałam – „i jest na nim moje zdjęcie. Skąd by je—”
Głos dyspozytorki się zmienił. „Proszę się oddalić od pojazdu. I nie podchodzić. Patrol już jedzie.”
Skinęłam głową, choć nie mogła mnie widzieć, i zatoczyłam się w stronę chodnika. Inni klienci mijali mnie, niczego nieświadomi. Chłopca już nie było przy oknie. Tylko puste siedzenie, jakby to wszystko było moim wymysłem.
Ale nie było. Wiem, co widziałam.
I wiedziałam, że to zdjęcie zostało zrobione po tym, jak wysiadłam – ta sama niebieska sukienka, ta sama torba, ten sam rozczochrany kucyk. Serce waliło mi jak szalone.
Policjanci przyjechali pięć minut później. Dwa radiowozy, bez sygnałów, drzwi zatrzaskiwane z policyjną ostrożnością – powoli, czujnie. Wskazałam toyotę. „Był tam. A potem zniknął.”
Jeden z nich, aspirant Nowak, spytał: „Jak to zniknął?”
„No… zniknął. Krzyczał, pokazał mi telefon, a potem… puff.”
Prześwietlili wnętrze latarkami, choć słońce prażyło. Żadnego dziecka. Żadnego telefonu. Nic na siedzeniach.
„Zamknięte” – powiedział młodszy funkcjonariusz, łysy. – „Zarejestrowana na kobietę dwa bloki stąd. Dzwoniła wcześniej, że syn się zamknął. Pogotowie otworzyło auto, zabrało chłopca. Matka pojechała do domu. Sprawa zamknięta.”
„To kogo ja widziałam?” – zapytałam ledwie słyszalnym głosem.
Nowak nie odpowiedział od razu. Obrócił się do kolegi. „Dzwonimy do matki. Potwierdzimy.”
Gdy odeszli, stałam drżąca. Kobieta z arbuzem obok mruknęła: „Wszystko w porządku, kochanie?”
Nie było. Ani trochę.
Policjanci wrócili po chwili. „Matka potwierdziła. Chłopiec ma na imię Kacper. Jest w domu bezpieczny, je loda.”
„Ale to zdjęcie” – powtórzyłam. – „Telefon z moją twarzą. Naprawdę myślicie, że to wymysł?”
Nowak unikał mojego wzroku. „Czasem stres płata figle.”
Nie sprzeczałam się. Podziękowałam i pojechałam do domu z rozpuszczonym lodem i zwiędłą sałatą. Ale tej nocy nie spałam. Przewijałam zdjęcia w telefonie. Dla pewności.
I wtedy je znalazłam.
Zdjęcie, którego nie zrobiłam.
Byłam na nim, stojąca przy toyocie. Zanim zadzwoniłam na 112. Zrobione z tyłu, jakby ktoś obserwował mnie zza drzew. Czułam, jak krew stygnie mi w żyłach.
Nie mam iClouda. Nie udostępniam telefonu. I nie zrobiłam tego zdjęcia.
Nikomu nie powiedziałam. Na początku.
Ale następnego dnia wróciłam do sklepu.
A toyota znów tam była.
To samo miejsce. Te same numery.
Pusta.
Podeszłam powoli, z telefonem w ręce, tym razem gotowa. Zajrzałam przez szyby. Nic. Żadnego dziecka. Żadnego telefonu.
Na tylnym siedzeniu leżały stare opakowania po fast foodach i pluszowy miś bez oka.
A jednak czułam, że nie jestem sama. Rozejrzałam się po parkingu. Starszy mężczyzna ładował torby. Kobieta kłóciła się z dzieckiem. Nastolatek oparty o rower obserwował mnie.
Czy na pewno?
I tak zrobiłam zdjęcie toyocie i weszłam do sklepu, głównie dla uspokojenia. Przechodziłam między półkami jak we mgle, udając, że coś wybieram. Ale gdy sięgnęłam po płatki, coś mnie zmroziło.
Biała koszulka.
Mała. Wisząca w dziale z odzieżą.
Taka sama, jaką miał chłopiec.
Była mokra.
Nie wiem, dlaczego jej dotknęłam, ale to zrobiłam. Była ciepła. Świeża.
I wtedy to usłyszałam.
Pukanie.
Ciche. Powtarzające się.
Odwróciłam się – tylko drzwi lodówki, uchylone. Podeszłam bliżej. W środku była tylko jedna kartonikowa sok. A przyklejona do szyby od środka karteczka:
„Widziałaś mnie.”
Nogi się pode mną ugięły. Usiadłam na podłodze, tuląc kolana jak przestraszone dziecko.
Wyszłam bez zakupów.
W domu pozamykałam wszystkie drzwi i okna, zapaliłam wszystkie światła. Tej nocy też nie spałam. O 3:12 telefon zadzwonił. Nowe zdjęcie.
Ja. Śpiąca.
A raczej próbująca zasnąć. W łóżku. Zrobione od strony stóp.
Krzyknęłam.
Wezwałam policję. Nic nie znaleźli.
Żadnych śladów włamania. Żadnych odcisków. Zbagatelizowali to jako stres.
Ale to nie był stres.
Wymieniłam zamki. Kupiłam nowe zasłony. Zasypiałam z nożem pod poduszką.
A zdjęcia nadal przychodziły.
Ja, myjąca zęby.
Ja, na balkonie.
Ja, płacząca.
Z różnych kątów. Z różnych chwil.
KtośI nigdy więcej nie wróciłam do tego sklepu, ale czasem, gdy mijałam białe toyoty, czułam na karku czyjś wzrok i cichy szept: “Widzisz mnie?”.